Onvindbare schittering

06 feb Onvindbare schittering

Iets zorgvuldig opbergen of juist laten slingeren kan soms hetzelfde effect hebben. Ik raakte iets kwijt en ik weet niet meer of ik het heel bewust op een bijzondere plek heb gelegd, of dat ik er niet goed op heb gepast. En ik weet eigenlijk ook niet of het uitmaakt.

Sinds september 2023 doe ik de opleiding Feminien leiderschap, bij Susanne Kruys van Square of life. Bij de eerste bijeenkomst kregen alle deelnemers een steen, de steen die voor je lag in de kring. Ik keek naar de stenen en zag er zo al drie die ik mooier vond dan de steen waar ik achter zat. Maar de steen koos mij en de tekst die Susanne erbij geschreven had was dus ook onbedoeld bedoeld voor mij.

Van dichtbij was de steen mooier dan ik had gedacht. Het is een Labradoriet, een zwarte steen waarin schitteringen te zien zijn als je hem beweegt in het licht. ‘Deze steen gaat helpen om te gaan schitteren’, stond op het kaartje dat erbij zat.

Ik vond dat een lastige tekst. Een beetje aandacht, prima, maar dit klonk me te egocentrisch in de oren. Alle aandacht gericht op mij? Was dat wat ik wilde of waar de wereld om me heen op zat te wachten? Naar aanleiding van de steen en de boodschap maakten we allemaal een vraag die we mee zouden nemen in de opleiding. Mijn vraag werd: ‘Hoe kan ik (ver)schijnen?’  Deze vraag was niet naar mijn zin maar ik wilde de aandacht niet langer op mezelf vestigen en schreef hem op, me voornemend dat ik thuis nog wel een andere zou bedenken.

De weken voor de tweede bijeenkomst dacht ik daar continu over na. Ik moest voor dag 2 een nieuwe vraag geformuleerd hebben. Tot ik me een paar dagen voor aanvang afvroeg hoe erg het eigenlijk was om de vraag te laten staan. Waarom altijd die controle, dat blijven denken? Ik kon het toch ook loslaten en zien wat ervan kwam?

Tijdens die tweede bijeenkomst vertelde ik in de groep over dit proces. Wat ik niet vertelde, was dat ik mijn steen kwijt was. Al vier weken was ik thuis aan het zoeken, maar de Labradoriet was er niet. Gelukkig had ik nog tijd, want pas bij de laatste bijeenkomst, begin februari, moest ik de steen weer meenemen naar Bloemendaal. Susanne had verteld dat bij een vorige groep iemand haar steen was kwijtgeraakt. Omdat ik een licht verontwaardigde ondertoon in haar stem dacht te horen, voelde ik dat er wel wat aan gelegen was dat ik hem terug zou vinden. Maar tijd genoeg; hij moest toch ergens zijn.

De weken verstreken. Door zwaarte in mijn werk raakten mijn zorgen om de steen wat naar de achtergrond. Het begeleiden van mensen ging me niet in de koude kleren ging zitten. Ik werd sterk geraakt door hun eenzaamheid en verdriet en nam veel mee naar huis van hun problemen.

Het werd Kerst en in de vakantie had ik tijd nog eens goed naar mijn steen te zoeken. Het leverde mooi opgeruimde kasten en laatjes op, maar geen steen. Inmiddels had ik al enkele stenenwinkels en webshops bezocht, op zoek naar een Labradoriet die op de mijne leek zodat ik die mee kon nemen en niemand iets zou merken. Hij moest ovaal zijn, ongeveer 7 cm lang, met vergelijkbare schitteringen. Ik vond wel stenen die op de mijne leken, maar ze waren hem niet. Bovendien was ik veel te bang om door de mand te vallen.

In de loop van januari ging de tijd echt dringen. Hoe ging ik hiermee dealen? Accepteren dat hij weg was en eerlijk opbiechten? Ik besloot nog één stenenwinkel te bezoeken. De dame van de winkel keek me lachend aan toen ik het verhaal vertelde. ‘Geen steen is hetzelfde’, zei ze. ‘Je bent hem nu verloren maar je gaat hem terugvinden’. Ik keek nog even rond en vond een hanger van Labradoriet. Bij het afrekenen kreeg ik er een briefje bij, waarop stond wat Labradoriet voor je doet. De tekst raakte me, want dit was toch precies wat ik nodig had:

Met mijn nieuw hanger had ik een mooie handlanger voor mijn nieuwe voornemens in handen: Problemen van anderen tegemoet treden vanuit mijn eigen licht, lucht en ruimte. Inlevend, invoelend en betrokken zijn zonder problemen van anderen over te nemen.

Omdat ik tijdens de opleiding ook een rozenkwarts kreeg, kocht ik ook daarvan een hanger. Mooi om beide op mijn lijf te dragen. Die deed er in beschrijving nog een schepje bovenop:

Mijn mooie grote ovalen Labradoriet is kwijt. Ik weet zeker dat ik hem ooit ga vinden. Dat zal vast zijn op het moment dat ik mij kan vinden in de tekst die hem vergezelde, als het tijd is om te gaan schitteren. Voor nu wil ik vooral mijn licht, lucht en ruimte bieden aan mensen die dat nodig hebben. Op zoek naar liefde en zachtheid vanuit onze uitgelijnde chakra’s, daarbij minder gewicht gevend aan de zwaarte. Gebruikmakend van mijn feminiene kracht.