Blinde vlek

19 aug Blinde vlek

Heel lang kon ik het leven in de wereld zoals ik hem kende voor lief nemen en meebewegen met de stroom. Dat leverde een vrij kalm en best tevreden bestaan op. Ik merkte al gauw dat mijn invloed niet heel ver reikte, iets wat ik later toen ik bij Novilo ging studeren, herkende als mijn cirkel van invloed die maar een klein stukje innam van mijn cirkel van betrokkenheid. De acceptatie daarvan gaf me rust hield depressie buiten de deur maar tegelijkertijd gaf het de mogelijkheid om verantwoordelijkheid af te schuiven. Met de komst van kinderen, bleek mijn cirkel van invloed zich ineens te vergroten. Want ook die kinderen hebben een eigen cirkels en hebben bescherming nodig bij het afbakenen daarvan. Omdat de aanpassing aan de wereld om hen heen niet vanzelf bleek te gaan, werd ik gedwongen kritischer te kijken naar die wereld. Waarom pasten mijn kinderen er niet in en kinderen van anderen wel? Ik ging steeds meer waaromvragen stellen: waarom doen we school zo? Waarom moeten kinderen in een klas? Waarom werken we op kantoor? Waarom hebben we alles zo georganiseerd zoals we het hebben georganiseerd? Ik bleek het vermogen te hebben grenzeloze mogelijkheden te zien. Bij mijn KernTalenten Analyse zag ik het zwart-op-wit: een van mijn grootste talenten is mentale creativiteit. Die heb ik toch lange tijd ondergeschikt gemaakt aan het aanpassen en accepteren van dat dingen zijn zoals ze zijn.

Een nieuw systeem dat zelf denken overneemt, leidt in eerste instantie altijd tot verlamming van denken. Dat zie je het beste bij een systeem dat je gedurende je leven pas leert kennen. Mensen die weten hoe het leven was voor de navigatiesystemen die we nu gebruiken, weten dat ze voor die tijd veel beter opletten in de auto, op zoek naar een onbekend adres. Ze hadden overzicht in hun hoofd en reden er de volgende keer zo weer heen. Als je met een navigator rijdt, is dat veel moeilijker te doen. De navigator heeft het denken overgenomen.

Vergelijkbaar is een van de uitspraken van Marco Mout, de oprichter van WALHALLAb: ‘Waar het protocol begint, eindigt het nadenken’. We hebben er allemaal last van. Maar wat nu als we geen voor en na kunnen zien? Als een systeem er altijd al was. Als we het voor waar hebben aangenomen, omdat we ermee zijn opgevoed en groot geworden? Dan is het helemaal moeilijk om te zien wat het met ons heeft gedaan. Als mensheid meer dan als mens.

Jan Bransen schreef een verfrissend boek over ons onderwijssysteem. Ook hij is iemand die grenzeloze mogelijkheden kan zien en daarbij een filosoof, een denker van beroep. Zijn boek Gevormd of vervormd? is voor mij een belangrijke drijfveer. Net als een veel ouder boek van Guus Kuijer, Het geminachte kind en voor wie het weten wil, ook het boek Uitzonderlijk Talent van Frans Corten.

Deze opmerking van Sandra van Kolfschoten op Instagram geeft precies weer hoe we om kunnen gaan met de regels, protocollen en systemen die ons als we niet oppassen ons denken afnemen: ‘Outlaws die zich niet aan de regels willen houden zijn niet per definitie crimineel nee. En waarom zou je je willen presenteren als iemand die zich niet aan de regels houdt ?? Nou. Omdat dus. Ik leerde ooit van @jaappeters dat wanneer je je aan de regels houdt je inderdaad niks fout doet.. maar dit geen garantie is dat je goed doet ❤️’

Dat wil ik doen met bureau Krang: met de stroom mee, maar zelf blijven nadenken wat je doet, ook al overtreed ik daarmee soms de regels. Daarom werk ik bij WALHALLAb, ben ik KernTalentenanalist en help ik jongeren die zich niet thuis voelen in het (school)systeem. En dat is waar krang voor staat: dwars, binnenstebuiten, achterstevoren, averechts en tegendraads.

Op zoek naar de blinde vlek.