Mijn eerste MDO

02 jan Mijn eerste MDO

Wil jij naar het MDO van Stan gaan? Ik kreeg een A4-tje in mijn hand gedrukt over dit jongetje dat al een aantal maanden bij ons was. Meer dan een kantje informatie hebben we niet over de kinderen die bij WALHALLAb komen. Is ook niet nodig: we hebben ogen en oren en daarmee registreren we dagelijks hoe het met ze gaat.

Vlak voordat ik naar het MDO ging, lunchten we gezamenlijk aan een grote tafel. Stan zong de zo voor hem kenmerkende parodieën op verjaardagsliedjes voor een jarige in de groep. In zijn eentje. Voor die tijd was hij geconcentreerd bezig geweest met het beitelen van een houten lepel voor zijn moeder. En hij was met de andere kinderen naar het speelterreintje in de buurt geweest.

Als een van de laatsten betrad ik het kleine kamertje waar het MDO zou plaatsvinden. Zo’n twaalf anderen hadden al een plekje gevonden rond de tafel. Ze zaten met of zonder laptops voor hun neus te wachten. De vergadering werd geleid door de HB-deskundige. Toen ik me aan haar voorstelde zei ze: Mooi, eerst luisteren we naar de juf van Stan, daarna geef ik jou het woord. Oké, dacht ik, en al die anderen dan?

Toen de deur achter me sloot werd een verslag van twee kantjes uitgedeeld. Het was een observatieverslag gemaakt door een van de juffen van Stan. Omdat ik Stans ouders  in de kring had herkend wist ik dat dit verslag wel over hem moest gaan, maar ik herkende hem er helemaal niet in. Dit ging over een jongetje dat geen contact maakte, niets wilde leren, nergens zin in had, zich afzonderde en  vooral, niet begrepen werd. Over een bang en boos kind.

De juf kwam aan het woord. Ze gebruikte de woorden die we al lazen in de observatie en eindigde met: We vinden het heel verschrikkelijk maar we weten het niet meer met Stan, we krijgen hem niet aan de gang. De mensen achter laptops waren druk aan het typen, de mensen zonder laptop knikten bezorgd.

Het woord was aan mij. Ik vertelde wat ik die dag van Stan had gezien en al weken zag: een blij jongetje dat zelf aan de slag gaat, dat contact zoekt, dat vrolijk zingend en vrij in een groep beweegt. Ik vroeg zijn ouders of zij dit herkenden, of hij anders terugkwam van een dag WALHALLAb dan van school. We hebben twee verschillende kinderen, beaamden ze. Hij is een ander als hij van WALHALLAb komt.

Gedurende mijn verhaal zag ik nekken strekken en hoofden boven laptops uitkijken. Iemand vroeg: Wat is dat dan, WALHALLAb, is dat een soort dagbesteding? Nou….we maken geen wasknijpers, antwoordde ik en de ironie van mijn opmerking resoneerde tegen de muren.

De HB-deskundige nam het woord: ‘We zouden in deze bijeenkomst een beslissing nemen over het al dan niet verlengen van Stans’ twee dagen bij WALHALLAb, maar omdat de psychiater van Stan er niet bij kan zijn, kunnen we nog niets doen’, zei ze.

Mijn mond viel open. Iedereen die in deze ruimte aanwezig was kon toch concluderen dat WALHALLAb goed voor Stan was. Dat hij er zichzelf kon zijn? Dat hij opbloeide bij autonomie en erkenning van zijn talenten? Dat dit hem ook weer energie opleverde om met andere kinderen te spelen? Maar kennelijk ligt het beslisrecht niet bij de ouders, niet bij het gezonde verstand, maar bij degene met de hoogst genoten opleiding.

Toen de vergadering was afgelopen kwamen velen naar me toe. Onder wie de ouders van Stan. Ze bedankten me voor mijn aanwezigheid. Ik had precies die kant van Stan laten zien die in deze kring nooit zichtbaar was. De onmacht van de ouders trof me.

Op weg naar huis, in de auto was ik in jubelstemming: ik had verschil gemaakt! Ik had laten zien dat het anders kan en dat het anders moet! Dat context alles is en gedrag niet vastzit aan een kind, maar aan de manier waarop je met dat kind omgaat. Ik wilde toeteren en schreeuwen met de ramen open. Wat ik doe, doet er toe!

Toen ik thuis stond te koken, sloeg mijn stemming om. Ik was de dertiende in de ruimte. Degene met het beste verhaal. Al die mensen verscholen achter hun laptops, gevangen in hun keurslijf van vermeende professionaliteit kregen iedere maand weer hun riante salaris gestort. Ik werk bij WALHALLAb als vrijwilliger.

Iets gaat hier helemaal mis.